Μέχρι πρόσφατα τα ποσοστά επιτυχίας της χειρουργικής επέμβασης του καταρράκτη στο σκύλο δεν μπορούσαν να συγκριθούν με εκείνα του ανθρώπου. Αυτό οφείλονταν στην αδυναμία πλήρους προεγχειρητικού ελέγχου ( με ηλεκτρονική τονομέτρηση, ηλεκτροαμφιβληστροειδογραφία και υπερηχοτομογράφημα οφθαλμού) με αποτέλεσμα να χειρουργούνται ζώα στα οποία συνυπήρχαν και άλλα οφθαλμολογικά προβλήματα.
Ένας ακόμη λόγος ήταν η διαφορετική χειρουργική τεχνική που εφαρμοζόταν στο σκύλο. Έτσι ενώ στον άνθρωπο χρησιμοποιείται η φακοθρυψία , στο σκύλο η επέμβαση γινόταν με την εξωπεριφακική μέθοδο.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την επιμήκυνση του χρόνου της επέμβασης και κυρίως την επιμήκυνση του χρόνου κατά τον οποίο ο οφθαλμός ήταν ανοικτός, αλλά και την αδυναμία τοποθέτησης (τις περισσότερες φορές) τεχνητού φακού για την πλήρη αποκατάσταση της όρασης. Έτσι η επέμβαση κατέλειπε στο σκύλο μεγάλου βαθμού υπερμετρωπία.
Τα δεδομένα αυτά σήμερα έχουν αλλάξει.
Όλα τα ζώα που κλινικά είναι υποψήφια για χειρουργική επέμβαση καταρράκτη, εξετάζονται με τονομέτρηση επιπέδωσης ηλεκτροαμφιβληστροειδογράφημα και υπερηχοτομογράφημα οφθαλμού. Έτσι δεν χειρουργούνται πλέον ζώα που δεν είναι σίγουρο ότι η όρασή τους μπορεί να αποκατασταθεί.
Η μεγάλη όμως επανάσταση οφείλεται στην υιοθέτηση της μεθόδου της φακοθρυψίας στη χειρουργική του καταρράκτη στο σκύλο. Η επέμβαση γίνεται μέσω μιας τομής 3,2mm στον κερατοειδή. Ο καταρρακτικός φακός θρυμματίζεται και αναρροφάται εντός της κάψης του με τη βοήθεια υπερσύγχρονης συσκευής υπερήχων.
Τοποθετείται πάντα τεχνητό πρόθεμα φακού (ενέσιμο, εκπτυσσόμενο).Η επέμβαση διαρκεί ελάχιστα.
Το ποσοστό επιτυχίας αγγίζει το 98%.
