Εκείνος που αναρωτιέται για τα υπέρ και τα κατά της υιοθεσίας ενός αδέσποτου σκύλου, ήδη δείχνει ότι προσεγγίζει το θέμα λογιστικά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, εγκεφαλικά. Κινούμενος σε αυτό το πλαίσιο, γρήγορα θα καταλήξει ότι είναι το πλέον σώφρων να αποκτήσει ένα σκύλο με pedigree, «ράτσας». Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να επιλέξει με την ηρεμία του τι είδος σκύλο θα ήθελε, να συνυπολογίσει τη μορφολογία και τον χαρακτήρα και, αφού καταβάλει κάποιο ποσό, θα βρεθεί με ένα κουτάβι, το οποίο με την κατάλληλη εκπαίδευση θα γίνει το σκυλί που θα επιθυμούσε ο ιδιοκτήτης του να έχει.
Μπορεί όμως να κινηθεί και εναλλακτικά. Να αναλογιστεί ότι υπάρχουν πάρα πολλά αδέσποτα σκυλιά σε αυτή την πόλη. Τουλάχιστον τόσα όσα είναι και οι ανεύθυνοι πρώην «κηδεμόνες» τους. Να κατανοήσει ότι ένα σκυλί «ράτσας» στην ουσία είναι επιλεκτικές διασταυρώσεις για να επιτευχθεί ένα πρότυπο σκύλου, ότι αυτό είναι ανθρώπινη εφεύρεση και ότι υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα το σκυλί αυτό να είναι επιρρεπές σε ασθένειες/δυσπλασία. Να σκεφτεί ότι είναι ανόητο να καταβάλει ποσό για να αποκτήσει ένα σκύλο, γιατί ο σκύλος δε θα έπρεπε να είναι εμπορεύσιμο αγαθό. Να σκεφτεί ότι μπορεί να επιλέξει μεταξύ σκυλιών διαφορετικών ηλικιών και ότι έχει τη δυνατότητα να το εκπαιδεύσει, ακόμα και να το πάρει στειρωμένο και ιατρικά ελεγμένο. Να αναγνωρίσει ότι τα σκυλιά εκπαιδεύονται και να πάψει να θεωρεί ότι είναι μόνο θέμα γονιδίων. Να αποφασίσει να πάρει θέση σε ένα πρόβλημα, που αναγνωρίζει ότι υπάρχει στα αδέσποτα, συμβάλλοντας στην λύση του. Όλα τα πιο πάνω, αν μη τι άλλο, είναι εξίσου σοβαρά επιχειρήματα τα οποία πρέπει να συνυπολογίσει αυτός που νιώθει έτοιμος να αναλάβει την «κηδεμονία» ενός σκύλου.
Η επιλογή επαφίεται στον καθένα. Σε κάθε περίπτωση το συναισθηματικό ταξίδι με ένα σκύλο μπορεί να είναι πολύ πλούσιο. Απλά μην το προδώσεις στην πορεία.
Για τη Ζωόφιλη Δράση,
Γιάννης Ποντίκης.
