Το Αμερικάνικο Πιτ Μπουλ Τεριέ είναι ένα υπέροχο σκυλί, γνωστό για την ευφυΐα του, την δύναμη και την πιστότητά του. Σήμερα η ράτσα έχει αδίκως χαρακτηριστεί αρνητικά ως υπερβολικά επιθετική και επικίνδυνη. Ενώ τα Πιτ Μπουλ πράγματι κατέχουν έναν πολύ ισχυρό χαρακτήρα, η Ιστορία της ράτσας αποκαλύπτει έναν πολύ πιο σύνθετο συνδυασμό ταμπεραμέντου και προσωπικότητας.
Όπως ισχύει για τις περισσότερες σύγχρονες φυλές, έτσι και για το Αμερικάνικο Πίτμπουλ Τεριέ είναι αδύνατο να είμαστε απολύτως σίγουροι για τις λεπτομέρειες της
μεγάλης ιστορίας και προέλευσής του. Παρόλα αυτά δεν είναι λίγοι υποστηρικτές της ράτσας που υποστηρίζουν ότι οι ρίζες της φυλής μπορούν να εντοπιστούν στην οικογένεια των μολοσσοειδών, τα οποία πήραν το όνομά τους από τους ανθρώπους με τους οποίους ήταν συχνότερα συνδεδεμένα. Οι Μολοσσοί ήταν μια ομάδα ανθρώπων στην αρχαία Ελλάδα οι οποίοι συνήθιζαν να χρησιμοποιούν γιγαντόσωμους και μυώδεις σκύλους στις μάχες. Αρχικά ονομάστηκαν Canus Molossi (σκύλοι των Μολοσσών). Αυτά τα ζώα ήταν ονομαστά για το θάρρος τους και την έμφυτη ικανότητα να εκφοβίζουν τους αντιπάλους της φυλής.Κατά την ίδια περίοδο, λέγεται ότι οι Μολοσσαίοι σκύλοι χρησιμοποιήθηκαν και για άλλους σκοπούς. Στην πραγματικότητα, οι πρώτοι Φοίνικες έμποροι είναι πιθανό να χρησιμοποίησαν τους Μολοσσαίους σκύλους σαν διαπραγματευτικό αντικείμενο στις εμπορικές τους συναλλαγές. Οι Μολοσσοί εξέθρεψαν άλλη μια φυλή σκύλων γνωστή ως Μαστίφ.
Οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν μια ποικιλία των Μαστίφ ως μαχητές που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν είτε ως φύλακες είτε ως μαχητές σε πολέμους. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κλαούντιος νίκησε τον Βρετανό αρχηγό Καρακτάκους, το 50μ.Χ. τα δυνατά αυτά ζώα του κίνησαν το ενδιαφέρον. Μη αφήνοντας την ευκαιρία να πάει χαμένη άρχισε να εισάγει αυτούς τους σκύλους για να ικανοποιήσει την όρεξη των πολιτών του για ψυχαγωγικά θεάματα στις αρένες του Κολοσσαίου της Ρώμης.
Αφού έφτασαν στη Ρώμη, τα βρετανικά σκυλιά διασταυρώθηκαν με αντίστοιχα των Ρωμαίων. Από το 50μ.Χ. έως το 410μ.Χ., η ράτσα ήταν ευρέως διαδεδομένη στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως σκυλιά μονομάχοι. Στη διαδρομή διασταυρώθηκαν με άλλες φυλές της Ευρώπης, δημιουργώντας ένα γενετικό καλούπι για τα Μπουλντόγκ που λέγεται ότι υπήρξαν οι άμεσοι πρόγονοι του Αμερικάνικου Πιτμπουλ Τεριέ.
Δυστυχώς οι Ρωμαίοι δεν ήταν οι μόνοι που χρησιμοποιούσαν σκύλους στα βάναυσα αιματηρά σπορ. Όταν οι Νορμανδοί εισέβαλαν στην Αγγλία το 1066, παρουσίασαν ένα καινούριο σπορ αποκαλούμενο "δάγκωμα". Το "δάγκωμα" προέρχεται από τους χασάπηδες οι οποίοι διατηρούσαν σκύλους (με το όνομα Μπουλενταϊζερς) για να κουμαντάρουν ατίθασους ταύρους τους οποίους οδηγούσαν για σφαγή. Όταν ένας ταύρος παρέκλινε της γραμμής των υπολοίπων ή άρχιζε να τρέχει ανεξέλεγκτα, τα σκυλιά δάγκωναν τη μουσούδα του και απλά κρέμονταν από 'κει μέχρι ο άνθρωπος που ακολουθούσε το κοπάδι να ανακτήσει τον έλεγχο του ταύρου.
Όπως όλοι οι ιδιοκτήτες σκύλων, οι χασάπηδες ήταν υπερήφανοι για τους τετράποδους συντρόφους τους, με το θάρρος και την επιμονή που επιδείκνυαν, όταν έπρεπε να έρθουν αντιμέτωποι με τους πολύ μεγαλύτερους και πιθανόν επικίνδυνους ταύρους. Συχνά, οργανώνονταν, από τους ιδιοκτήτες των ζώων, δημόσιες επιδείξεις για να εκθέσουν τις ικανότητες των σκύλων.
Μέχρι τον 16ο αιώνα, σχεδόν όλες οι πόλεις της Αγγλίας είχαν τη δικιά τους αρένα "δαγκώματος". Η δημοτικότητα του "δαγκώματος" ήταν αδιαμφισβήτητη, εκείνη την εποχή, όπως επίσης και η δυνατότητα του σπορ αυτού να συγκεντρώνει θεατές από όλες τις κοινωνικές ομάδες. Η δημοτικότητα του σπορ αυτού αυξήθηκε από την θεωρία που υποστήριζε, την εποχή εκείνη, ότι ο παρατεταμένος βασανισμός του ταύρου θα διασφάλιζε πιο μαλακό κρέας μετά τη σφαγή του. Στους αγώνες "δαγκώματος" ο αριθμός των σκύλων που αντιμετώπιζαν τον ταύρο δεν ξεπερνούσε τους δύο(2). Οι σκύλοι εκπαιδεύονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτίθενται στον ταύρο, δαγκώνοντάς τον, αδυσώπητα μέχρι αυτός να χάσει τις αισθήσεις του από την κούραση ή τις πληγές του ή και τα δύο προηγούμενα μαζί. Τέτοιου είδους αγώνες είχαν παρατεταμένη διάρκεια, μερικές φορές ξεπερνώντας τις τρεις και τέσσερις ώρες. Με τον καιρό το κοινό βαρέθηκε τους ταύρους και εντέλει αντικατεστάθησαν αυτοί με αρκούδες, αγριογούρουνα, άλογα και μερικές φορές ακόμη και με πιθήκους.
Το 1406, ο Εντμοντ του Λανγκλεϋ - ο Δουκας του Γιορκ - δημιούργησε ένα είδος συνθήκης για τον Ενρίκο τον ΙV με τον τίτλο "Ο Κυρίαρχος του Παιχνιδιού και των Γερακιών". Στο κείμενο περιέγραφε έναν απόγονο των αρχαίων Μαστίφ τον οποίο ονόμαζε "Alaunt", και ήταν το πιο διαδεδομένο σκυλί μονομάχος της εποχής. Ένας πίνακας του 1585 που σαν θέμα έχει τα "Alaunts" καθώς κυνηγούν αγριογούρουνα, απεικονίζει κάποια μυώδη σκυλιά με τεράστιες ομοιότητες με τα σκυλιά που γνωρίζουμε σήμερα με το όνομα "Pit Bull".
Το "δάγκωμα" κατέστη παράνομο από το Βρετανικό κοινοβούλιο το 1835. Παρόλαυτά, αυτή η νομοθεσία δεν κατάφερε να περιορίσει την επιθυμία του κοινού να παρακολουθεί σκύλους σε μονομαχίες. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να στραφεί η προσοχή σε άλλου είδους δραστηριότητες όπως το κυνήγι του αρουραίου. Στην περίπτωση αυτή ο σκύλος ριχνόταν σε ένα λάκκο με μεγάλο αριθμό αρουραίων. Οι σκύλοι αγωνίζονταν με το χρόνο για το ποιος θα κατάφερνε να σκοτώσει μεγαλύτερο αριθμό αρουραίων σε μικρότερο χρόνο. Το συνθετικό "pit" (λάκκος) στα Pit Bull προέρχεται από το γεγονός ότι το κυνήγι του αρουραίου λάμβανε χώρο σε ένα λάκκο(pit) ούτως ώστε οι αρουραίοι να μην μπορούν να διαφύγουν.
Τελικά το κοινό στράφηκε στις κυνομαχίες, αρχικά διότι μπορούσε να διοργανωθεί ευκολότερα κρυφά, από το άγρυπνο μάτι του νόμου, σε σχέση με το "δάγκωμα" και άλλα μαχητικά σπορ. Έτσι μια και οι κυνομαχίες απαιτούσαν μικρότερα και πιο ευέλικτα ζώα από αυτά που χρησιμοποιούνταν για το "δάγκωμα", τα μαχητικά Μπουλντογκ διασταυρώθηκαν με κάποια είδη Τεριέ τα οποία ήταν γνωστά για τον ρωμαλέο τους χαρακτήρα και για την επιμονή που συνδυαζόταν με τεράστια αντοχή. Το αποτέλεσμα ήταν η φυλή "bull and terrier", ευρέως γνωστή ως το πρώτο Πιτμπουλ Τεριε - ένας ακούραστος μονομάχος που είχε εκτραφεί συγκεκριμένα για μάχη με άλλους σκύλους.
Όταν οι Άγγλοι μετανάστες έφτασαν στην Αμερική, πήραν μαζί και τους σκύλους τους. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι κυνομαχίες στην Αμερική ήταν κάτι το συνηθισμένο κατά τον 19ο αιώνα. Παρόλ' αυτά ενώ οι μετανάστες μετακινούνταν προς τη Δύση, το Πιτμπουλ απέκτησε μια πιο ευρεία και ανθρώπινη χρήση. Στα σύνορα τα Πιτμπουλ είχαν το ρόλο του σκύλου γενικής χρήσης. Εκτός από το ότι βοηθούσαν στη βοσκή των αγελάδων και των αιγοπροβάτων ήταν επίσης πιστοί φύλακες προστατεύοντας τις οικογένειες και τα κοπάδια από την απειλή των κλεφτών και των άγριων ζώων.
Σήμερα το Αμερικάνικο Πιτμπουλ Τεριέ είναι ένα αξιαγάπητο ζώο το οποίο χρησιμεύει για μια ποικιλία δραστηριοτήτων στην κοινωνία στις οποίες περιλαμβάνονται αστυνομικοί σκύλοι, σκύλοι ιχνηλάτες, σκύλοι θεραπείας, σκύλοι οδηγοί, τσοπανόσκυλα, σκύλοι φύλακες και σκύλοι συντροφιάς. Παρά ταύτα η αρνητική δημοσιότητα έχει οδηγήσει πολλές πόλεις ή ακόμα και χώρες στο να τα καταδικάσουν. Η κακομεταχείριση που έχει υποστεί η φυλή είτε από ιδιοκτήτες της είτε από πολέμιούς της είναι, το λιγότερο που μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε, άδικη.
